Ik ben Jan De Potter, geboren in de koude winter van 1962 en
opgegroeid in een landbouwersfamilie te Wakken, deelgemeente van Dentergem
(West-Vlaanderen).
De traditie van elke dag te werken op het hof, in de natuur dus,
vormt een mens voor de rest van zijn leven. Daarmee ken je meteen al een van
mijn belangrijkste eigenschappen: de liefde voor dieren en de natuur. Als je
enerzijds mensen bezig ziet en anderzijds de sociale gedragingen van het
kuddedier in de weide waarneemt, herken je meelopers, achterkomers,
dwarsliggers, trekkers, voorlopers ...
De natuur is voor mij een
belangrijk referentiekader.
Op de lagere school te Wakken ben ik heel moeizaam gestart.
Het duurde tot het derde leerjaar, bij juf Bernadette Vanden Abeele, tot ik bij
de middelmaat geraakte. Van een echte student was er die 6 jaar op de lagere
school in Wakken zeker geen sprake. Maar de gebeurtenissen na de schooluren, op
het hof, waren veel belangrijker dan de boekentas. Meester Michiel Haerinck
heeft me later wel de nodige bevestiging gegeven en me leren geloven dat ik
beter kon dan mijn matige schoolresultaten lieten vermoeden.
Sport is belangrijk. Op het Don Bosco-college te Kortrijk
hebben we heel rijke levenslessen meegekregen van leerkrachten en opvoeders,
priesters. De keuze voor internaat werd gemaakt door onze ouders, niet dat we
daar een probleem mee hadden. De gezelligheid van het kleine college met een
heel vrij en open internaat heeft me deugd gedaan. Opnieuw met een moeizame
start in de studies en het besef als er niet echt voor gewerkt zou worden, ik
nooit aan de middelmaat zou geraken. De paters Salesianen hebben ons goed
begeleid. Opnieuw was er één iemand die het beste in mij naar boven haalde,
pater Emiel Deboe. Hij was ook boerenzoon en ik had een streepje voor als ik
over het hof en de beesten kon klappen met hem. Even had ik het toch moeilijk
met hem, toen hij me bijna “verplichtte” om minstens vier keer per week te
trainen voor atletiek. Hij beweerde, na een kleine test op woensdagnamiddag,
dat ik talent had. Het heeft bijna een jaar geduurd voor ik hem enigszins kon
volgen. Ondertussen had ik wel al wat getraind… Nog twee jaar later werd ik
provinciaal kampioen en won ik alle veldlopen waar ik met school aan deelnam.
Ik had gerust nog een jaar langer kunnen blijven op die school in Kortrijk, met
elke dag verplicht een uur sport naar keuze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten